VAN DE FABRIKANT De Lunar Excursion Module (LEM), ook bekend als de Apollo Lunar Module, is het deel van het Apollo-ruimtevaartuig dat op de maan landt en terugkeert naar een baan om de maan. De module van 6,65 m³ is ontworpen om een bemanning van twee personen te vervoeren. Het is 6,4 m hoog en 4,3 m breed en rust op vier poten. Tijdens de Koude Oorlog waren de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie verwikkeld in een astronautische technische race. President Kennedy maakte van ruimteverkenning en maanlanding een nationale topprioriteit. De LEM is ontstaan uit NASA's keuze om de maan te bereiken via een lunar orbit rendezvous (LOR) in plaats van een directe opstijging of Earth orbit rendezvous (EOR). Voor zowel een directe opstijging als een EOR zou het hele Apollo-ruimtevaartuig op de maan moeten landen. Nadat de beslissing was genomen om door te gaan met het gebruik van een LOR, werd het noodzakelijk om een afzonderlijk ruimtevaartuig te produceren dat in staat was om het maanoppervlak te bereiken. Van de elf uitgenodigde bedrijven dienden er negen voorstellen in voor de LEM. In september 1962 kreeg Grumman het contract toegewezen. Naarmate het programma vorderde, waren er talloze herontwerpen om gewicht te besparen, de veiligheid te verbeteren en problemen op te lossen. De LEM is verdeeld in twee grote delen, de Descent Module en de Ascent Module. De Descent Module bevat het landingsgestel, de landingsradarantenne, de afdalingsraketmotor en de brandstof om op de maan te landen. Het draagt ook de watertank en het grootste deel van de batterij en zuurstof. De Ascent Module bevat de bemanningscabine, radar- en communicatieantennes, instrumentenpanelen en geleidings- en navigatiesystemen. De eerste LEM-vlucht was op 22 januari 1968 toen de onbemande LM-1 werd gelanceerd op een Saturn IB voor het testen van voortstuwingssystemen in een baan om de aarde. Op 20 juli 1969 landde LM-5 Eagle, de LEM van de Apollo 11-missie, op de maan.